From Strangers to Neighbors: Post-Disaster Resettlement and Community Building in Honduras In recent years, natural disasters, climate change, and political upheavals have displaced tens of millions of people worldwide, leaving them without homes or communities to return to. The aftermath of such events has sparked intense debates about how governments and nongovernmental organizations (NGOs) should respond with long-term resettlement strategies. However, many resettlement efforts have focused primarily on providing infrastructure, overlooking the crucial aspect of helping displaced people and communities rebuild their social structures, leading to resettlement failures. This book offers the first long-term comparative study of social outcomes through a case study of two Honduran resettlements built for survivors of Hurricane Mitch in 1998, both by different NGOs. Despite arriving from the same affected neighborhoods and having similar demographics, twelve years later, one resettlement struggles with high crime, low participation, and low social capital, while the other maintains low crime, high degree of social cohesion, and high participation. The author, Ryan Alaniz, demonstrates that these divergent resettlement trajectories can be traced back to the type and quality of support provided by external organizations and the creation of a healthy, cohesive community culture.

От незнакомцев к соседям: переселение после стихийного бедствия и создание сообщества в Гондурасе В последние годы стихийные бедствия, изменение климата и политические потрясения привели к перемещению десятков миллионов людей во всем мире, оставив их без домов или общин, в которые они могли бы вернуться. Последствия таких событий вызвали интенсивные дебаты о том, как правительства и неправительственные организации (НПО) должны реагировать долгосрочными стратегиями переселения. Однако многие усилия по переселению были сосредоточены главным образом на обеспечении инфраструктуры, игнорируя решающий аспект оказания помощи перемещенным лицам и общинам в восстановлении их социальных структур, что привело к неудачам переселения. Эта книга предлагает первое долгосрочное сравнительное исследование социальных последствий на основе тематического исследования двух гондурасских поселений, построенных для выживших после урагана Митч в 1998 году, оба из которых были созданы различными НПО. Несмотря на то, что они прибывают из тех же пострадавших районов и имеют аналогичную демографию, двенадцать лет спустя одно переселение борется с высокой преступностью, низким участием и низким социальным капиталом, в то время как другое поддерживает низкий уровень преступности, высокую степень социальной сплоченности и высокое участие. Автор, Райан Аланиз, демонстрирует, что эти расходящиеся траектории переселения можно проследить до типа и качества поддержки, оказываемой внешними организациями, и создания здоровой, сплоченной культуры сообщества.

Des étrangers aux voisins : réinstallation après une catastrophe naturelle et création d'une communauté au Honduras Ces dernières années, les catastrophes naturelles, le changement climatique et les bouleversements politiques ont entraîné le déplacement de dizaines de millions de personnes dans le monde, les laissant sans foyer ni communauté dans lesquels elles pourraient retourner. s conséquences de ces événements ont suscité un débat intense sur la façon dont les gouvernements et les organisations non gouvernementales (ONG) doivent réagir avec des stratégies de réinstallation à long terme. Toutefois, de nombreux efforts de réinstallation ont surtout porté sur la mise en place d'infrastructures, au mépris de l'aspect crucial qui consiste à aider les personnes déplacées et les communautés à reconstruire leurs structures sociales, ce qui a entraîné l'échec de la réinstallation. Ce livre propose la première étude comparative à long terme de l'impact social basée sur une étude de cas de deux colonies honduriennes construites pour les survivants de l'ouragan Mitch en 1998, toutes deux créées par différentes ONG. Bien qu'ils viennent des mêmes régions touchées et qu'ils aient une démographie similaire, douze ans plus tard, une réinstallation est confrontée à une criminalité élevée, à une faible participation et à un faible capital social, tandis qu'une autre soutient un faible taux de criminalité, une forte cohésion sociale et une forte participation. L'auteur, Ryan Alanise, démontre que ces trajectoires de réinstallation divergentes peuvent être suivies du type et de la qualité du soutien fourni par les organisations externes et de la création d'une culture communautaire saine et unie.

De desconocidos a vecinos: reubicación tras desastre natural y establecimiento de una comunidad en Honduras En los últimos , los desastres naturales, el cambio climático y la agitación política han provocado el desplazamiento de decenas de millones de personas en todo el mundo, dejándolas sin hogares ni comunidades a las que pudieran regresar. consecuencias de esos acontecimientos han suscitado un intenso debate sobre la forma en que los gobiernos y las organizaciones no gubernamentales (ONG) deben responder con estrategias de reasentamiento a largo plazo. n embargo, muchos de los esfuerzos de reasentamiento se han centrado principalmente en el suministro de infraestructura, haciendo caso omiso del aspecto crucial de ayudar a las personas y comunidades desplazadas a reconstruir sus estructuras sociales, lo que ha provocado fracasos en el reasentamiento. Este libro ofrece el primer estudio comparativo a largo plazo de impacto social basado en un estudio de caso de dos asentamientos hondureños construidos para sobrevivientes del huracán Mitch en 1998, ambos creados por diversas ONG. A pesar de que provienen de las mismas zonas afectadas y tienen una demografía similar, doce después una reubicación combate la alta delincuencia, la baja participación y el bajo capital social, mientras que la otra mantiene bajos índices de criminalidad, alto grado de cohesión social y alta participación. autor, Ryan Alaniz, demuestra que estas trayectorias divergentes de reasentamiento se pueden remontar al tipo y la calidad del apoyo proporcionado por organizaciones externas y a la creación de una cultura comunitaria sana y cohesionada.

De estranhos a vizinhos: Reassentamento após desastre natural e comunidade em Honduras Nos últimos anos, desastres naturais, mudanças climáticas e turbulências políticas fizeram com que dezenas de milhões de pessoas em todo o mundo se deslocassem, deixando-os sem casas ou comunidades para as quais pudessem voltar. As consequências de tais eventos provocaram um intenso debate sobre como os governos e as organizações não governamentais (ONGs) devem responder com estratégias de reassentamento a longo prazo. No entanto, muitos esforços de reassentamento se concentraram principalmente na infraestrutura, ignorando o aspecto decisivo de ajudar os deslocados e as comunidades a reconstruir as suas estruturas sociais, o que resultou em fracassos na realocação. Este livro oferece o primeiro estudo comparativo de longo prazo sobre os impactos sociais com base no estudo de dois colonatos hondurenhos construídos para sobreviventes do furacão Mitch em 1998, ambos criados por várias ONGs. Embora venham das mesmas áreas afetadas e tenham demografia semelhante, doze anos depois, uma deslocação luta contra a alta criminalidade, a baixa participação e o baixo capital social, enquanto outra mantém baixos índices de criminalidade, um elevado grau de coesão social e participação. O autor, Ryan Alaniz, demonstra que essas rotas divergentes de reassentamento podem ser traçadas para o tipo e qualidade de apoio fornecido por organizações externas e a criação de uma comunidade saudável e unida.

Da sconosciuti a vicini: la ricollocazione dopo una catastrofe naturale e la creazione di una comunità in Honduras Negli ultimi anni, i disastri naturali, i cambiamenti climatici e le turbolenze politiche hanno causato il trasferimento di decine di milioni di persone in tutto il mondo, lasciandole senza case o comunità in cui tornare. conseguenze di tali eventi hanno provocato un intenso dibattito su come i governi e le organizzazioni non governative (ONG) debbano reagire con strategie di ricollocamento a lungo termine. Tuttavia, molti sforzi di reinsediamento si sono concentrati principalmente sulla fornitura di infrastrutture, ignorando l'aspetto decisivo di aiutare gli sfollati e le comunità a ricostruire le loro strutture sociali, che ha portato al fallimento della ricollocazione. Questo libro offre il primo studio comparativo a lungo termine sugli impatti sociali basato su uno studio su due insediamenti Honduras costruiti per i sopravvissuti all'uragano Mitch nel 1998, entrambi creati da diverse ONG. Sebbene provengano dalle stesse zone colpite e abbiano una demografia simile, dodici anni dopo un trasferimento combatte la criminalità elevata, il basso coinvolgimento e il basso capitale sociale, mentre un altro mantiene bassi livelli di criminalità, elevata coesione sociale e alta partecipazione. L'autore, Ryan Alaniz, dimostra che queste traiettorie divergenti di ricollocamento possono essere tracciate fino al tipo e alla qualità del supporto fornito da organizzazioni esterne e creare una comunità sana e unita.

Von Fremden zu Nachbarn: Umsiedlung nach einer Naturkatastrophe und Aufbau einer Gemeinschaft in Honduras In den letzten Jahren haben Naturkatastrophen, Klimawandel und politische Umwälzungen zur Vertreibung von zig Millionen Menschen auf der ganzen Welt geführt und sie ohne Häuser oder Gemeinschaften zurückgelassen, in die sie zurückkehren könnten. Die Auswirkungen solcher Ereignisse haben eine intensive Debatte darüber ausgelöst, wie Regierungen und Nichtregierungsorganisationen (NGOs) mit langfristigen Umsiedlungsstrategien reagieren sollten. Viele Neuansiedlungsbemühungen konzentrierten sich jedoch hauptsächlich auf die Bereitstellung von Infrastruktur und ignorierten den entscheidenden Aspekt der Unterstützung von Vertriebenen und Gemeinschaften beim Wiederaufbau ihrer sozialen Strukturen, was zu Rückschlägen bei der Neuansiedlung führte. Dieses Buch bietet die erste langfristige vergleichende Studie über die sozialen Auswirkungen auf der Grundlage einer Fallstudie von zwei honduranischen edlungen, die 1998 für die Überlebenden des Hurrikans Mitch gebaut wurden, die beide von verschiedenen NGOs gegründet wurden. Obwohl sie aus den gleichen betroffenen Gebieten stammen und eine ähnliche Demografie aufweisen, kämpft zwölf Jahre später eine Umsiedlung mit hoher Kriminalität, geringer Beteiligung und niedrigem Sozialkapital, während die andere eine niedrige Kriminalitätsrate, ein hohes Maß an sozialem Zusammenhalt und eine hohe Beteiligung aufrechterhält. Der Autor, Ryan Alanize, zeigt, dass diese divergierenden Verlegungswege auf die Art und Qualität der Unterstützung durch externe Organisationen und die Schaffung einer gesunden, zusammenhängenden Gemeinschaftskultur zurückzuführen sind.

Od nieznajomych do sąsiadów: Relokacja po katastrofie i budynku wspólnoty w Hondurasie W ostatnich latach klęski żywiołowe, zmiany klimatyczne i przewroty polityczne wysiedliły dziesiątki milionów ludzi na całym świecie, pozostawiając je bez domów i społeczności, aby wrócić do. Wybuch takich wydarzeń wywołał ożywioną debatę na temat sposobu, w jaki rządy i organizacje pozarządowe powinny reagować na długoterminowe strategie przesiedleń. Jednakże wiele działań na rzecz przesiedleń koncentrowało się głównie na zapewnieniu infrastruktury, pomijając kluczowy aspekt pomocy przesiedleńcom i społecznościom w odbudowie ich struktur społecznych, co doprowadziło do niepowodzeń w przesiedleniach. Książka ta oferuje pierwsze długoterminowe porównawcze badanie oddziaływania społecznego oparte na studium przypadku dwóch hondurskich osad zbudowanych dla ocalałych z huraganu Mitch w 1998 r., obie zostały utworzone przez różne organizacje pozarządowe. Chociaż pochodzą one z tych samych dotkniętych obszarów i mają podobną demografię, dwanaście lat później, jedna z nich zmaga się z wysoką przestępczością, niskim udziałem i niskim kapitałem społecznym, podczas gdy druga utrzymuje niską przestępczość, wysoką spójność społeczną i wysoki udział. Autor, Ryan Alaniz, pokazuje, że te rozbieżne trajektorie przesiedleń można prześledzić z powrotem do rodzaju i jakości wsparcia udzielanego przez organizacje zewnętrzne oraz tworzenia zdrowej, spójnej kultury wspólnotowej.

''

Yabancılardan Komşulara: Honduras'taki Bir Afet ve Topluluk Binasından Sonra Yer Değiştirme Son yıllarda, doğal afetler, iklim değişikliği ve siyasi kargaşa, dünya çapında on milyonlarca insanı yerinden ederek, geri dönecek evleri veya toplulukları olmadan bıraktı. Bu tür olaylardan kaynaklanan serpinti, hükümetlerin ve sivil toplum kuruluşlarının (STK'lar) uzun vadeli yeniden yerleşim stratejileriyle nasıl tepki vermeleri gerektiği konusunda yoğun tartışmalara yol açtı. Bununla birlikte, birçok yeniden yerleştirme çabası, yerinden edilmiş kişilerin ve toplulukların yeniden yerleşim başarısızlıklarına yol açan sosyal yapılarını yeniden inşa etmelerine yardımcı olmanın önemli yönünü göz ardı ederek, temel olarak altyapı sağlamaya odaklanmıştır. Bu kitap, 1998'de Mitch Kasırgası'ndan kurtulanlar için inşa edilen ve her ikisi de çeşitli STK'lar tarafından kurulan iki Honduras yerleşiminin vaka çalışmasına dayanan ilk uzun vadeli karşılaştırmalı sosyal etki çalışmasını sunmaktadır. Aynı etkilenen bölgelerden gelmelerine ve benzer demografik özelliklere sahip olmalarına rağmen, on iki yıl boyunca, bir yeniden yerleşim yüksek suç, düşük katılım ve düşük sosyal sermaye ile mücadele ederken, diğeri suçu düşük, sosyal uyumu yüksek ve katılımı yüksek tutmaktadır. Yazar Ryan Alaniz, bu farklı yeniden yerleşim yörüngelerinin, dış kuruluşlar tarafından sağlanan desteğin türüne ve kalitesine ve sağlıklı, uyumlu bir toplum kültürünün oluşturulmasına kadar izlenebileceğini göstermektedir.

من الغرباء إلى الجيران: الانتقال بعد كارثة وبناء المجتمع في هندوراس في السنوات الأخيرة، أدت الكوارث الطبيعية وتغير المناخ والاضطرابات السياسية إلى نزوح عشرات الملايين من الناس في جميع أنحاء العالم، وتركهم بدون منازل أو مجتمعات للعودة إليها. أثارت تداعيات مثل هذه الأحداث نقاشًا حادًا حول كيفية استجابة الحكومات والمنظمات غير الحكومية باستراتيجيات إعادة التوطين طويلة الأجل. غير أن كثيرا من جهود إعادة التوطين ركزت أساسا على توفير الهياكل الأساسية، متجاهلة الجانب الحاسم المتمثل في مساعدة المشردين والمجتمعات المحلية على إعادة بناء هياكلهم الاجتماعية، مما أدى إلى فشل إعادة التوطين. يقدم هذا الكتاب أول دراسة مقارنة طويلة الأجل للأثر الاجتماعي تستند إلى دراسة حالة لمستوطنتين في هندوراس بنيت للناجين من إعصار ميتش في عام 1998، وكلاهما أنشأته منظمات غير حكومية مختلفة. على الرغم من أنهم يأتون من نفس المناطق المتضررة ولديهم تركيبة ديموغرافية مماثلة، بعد اثني عشر عامًا، فإن إحداها تكافح من أجل إعادة التوطين مع الجريمة المرتفعة والمشاركة المنخفضة ورأس المال الاجتماعي المنخفض، بينما تحافظ الأخرى على الجريمة منخفضة، والتماسك الاجتماعي مرتفعًا والمشاركة عالية. يوضح المؤلف، ريان ألانيز، أن مسارات إعادة التوطين المتباينة هذه يمكن إرجاعها إلى نوع ونوعية الدعم المقدم من المنظمات الخارجية وخلق ثقافة مجتمعية صحية ومتماسكة.

從陌生人到鄰居：災後搬遷，在洪都拉斯建立一個社區近來自然災害、氣候變化和政治動蕩導致世界各地數千萬人流離失所，使他們沒有家園或社區可以返回。這些事件的影響引起了關於各國政府和非政府組織如何應對長期重新安置戰略的激烈辯論。但是，許多重新安置工作主要集中在提供基礎設施上，而忽略了幫助流離失所者和社區重建其社會結構的關鍵方面，從而導致重新安置失敗。本書根據1998為米奇颶風幸存者建造的兩個洪都拉斯定居點的案例研究，對社會影響進行了首次長期比較研究，兩者都是由不同的非政府組織建立的。盡管他們來自相同的受影響地區並具有類似的人口統計信息，但十二後，一次搬遷與高犯罪率，低參與度和社會資本率低作鬥爭，而其他搬遷則保持低犯罪率，高度社會凝聚力和高參與度。作者Ryan Alanise證明，這些不同的搬遷軌跡可以追溯到外部組織提供的支持的類型和質量，並創造了健康，凝聚力的社區文化。