The book 'Против опошления лозунга самокритики' (Against the Misuse of the Slogan of Self-Criticism) by Alexander Zinoviev is a thought-provoking work that delves into the concept of self-criticism and its potential for survival and unification in a warring state. The author argues that self-criticism, as a method of educating the personnel of the party and the working class, has become a fleeting and transient idea, rather than a long-term and sustainable approach to revolutionary development. Zinoviev asserts that self-criticism, as practiced by the Bolsheviks, was initially a powerful tool for strengthening the proletarian revolution, but over time it has evolved into a hollow ritual, devoid of substance and meaning. He contends that this misuse of self-criticism has led to a culture of conformity and obedience, where individuals are more focused on avoiding criticism than on genuine self-reflection and growth. The book begins with an examination of the origins of self-criticism within the Bolshevik movement, tracing its roots back to the early days of revolutionary activity in Russia. Zinoviev highlights how self-criticism was once a vital component of the party's development, fostering a spirit of revolutionary growth and progress.

книга 'Против опошления лозунга самокритики'(Против Неправильного употребления Лозунга Самокритики) Александром Зиновьевым является заставляющей думать работой, которая копается в понятии самокритики и ее потенциала для выживания и объединения во враждующем государстве. Автор утверждает, что самокритика, как метод воспитания кадров партии и рабочего класса, стала мимолётной и преходящей идеей, а не долгосрочным и устойчивым подходом к революционному развитию. Зиновьев утверждает, что самокритика, как это практиковали большевики, изначально была мощным инструментом укрепления пролетарской революции, но со временем превратилась в полый ритуал, лишенный субстанции и смысла. Он утверждает, что это злоупотребление самокритикой привело к культуре соответствия и послушания, где люди больше сосредоточены на избегании критики, чем на подлинной саморефлексии и росте. Книга начинается с рассмотрения истоков самокритики внутри большевистского движения, возводя свои корни к ранним временам революционной деятельности в России. Зиновьев подчеркивает, что самокритика когда-то была жизненно важным компонентом развития партии, способствуя духу революционного роста и прогресса.

livre « Contre le slogan de l'autocritique » (Contre l'utilisation abusive du slogan de l'autocritique) d'Alexander Zinoviev est un travail qui fait penser à la notion d'autocritique et à son potentiel de survie et d'unification dans un État en guerre. L'auteur affirme que l'autocritique, en tant que méthode d'éducation des cadres du parti et de la classe ouvrière, est devenue une idée fugace et transitoire, plutôt qu'une approche à long terme et durable du développement révolutionnaire. Zinoviev affirme que l'autocritique, telle que pratiquée par les bolcheviks, était à l'origine un outil puissant pour renforcer la révolution prolétarienne, mais qu'elle s'est finalement transformée en un rituel creux dépourvu de substance et de sens. Il affirme que cet abus d'autocritique a conduit à une culture de conformité et d'obéissance, où les gens se concentrent plus sur l'évasion de la critique que sur l'auto-réflexion et la croissance. livre commence par examiner les origines de l'autocritique au sein du mouvement bolchevique, en élevant ses racines aux débuts de l'activité révolutionnaire en Russie. Zinoviev souligne que l'autocritique était autrefois un élément vital du développement du parti, contribuant à l'esprit de croissance et de progrès révolutionnaires.

libro 'Contra la opresión del eslogan de la autocrítica'(Contra el uso incorrecto del lema de la autocrítica) de Alexander Zinóviev es una obra que hace pensar, que ahonda en la noción de autocrítica y su potencial para sobrevivir y unirse en un Estado en guerra. autor sostiene que la autocrítica, como método para educar a los cuadros del partido y de la clase obrera, se ha convertido en una idea fugaz y transitoria, en lugar de un enfoque a largo plazo y sostenible del desarrollo revolucionario. Zinóviev afirma que la autocrítica, como practicaban los bolcheviques, fue inicialmente una poderosa herramienta para fortalecer la revolución proletaria, pero con el tiempo se convirtió en un ritual hueco, carente de sustancia y sentido. Argumenta que este abuso de la autocrítica ha llevado a una cultura de conformidad y obediencia, donde la gente está más enfocada en evitar la crítica que en una auténtica autorreflexión y crecimiento. libro comienza considerando los orígenes de la autocrítica dentro del movimiento bolchevique, elevando sus raíces a los primeros tiempos de la actividad revolucionaria en Rusia. Zinóviev subraya que la autocrítica fue una vez un componente vital del desarrollo del partido, contribuyendo al espíritu de crecimiento y progreso revolucionario.

O livro «Contra a descrença do slogan da autocrítica» (Contra o Uso Inadequado do Slogan Autocrítica), de Alexander Zinoviev, é um trabalho que faz pensar no conceito de autocrítica e no seu potencial de sobrevivência e união em um Estado rival. O autor afirma que a autocrítica, como método para educar os quadros do partido e da classe trabalhadora, tornou-se uma ideia fugaz e intransigente, e não uma abordagem duradoura e sustentável para o desenvolvimento revolucionário. Zinoviev afirma que a autocrítica, como os bolcheviques o praticaram, foi inicialmente uma poderosa ferramenta para fortalecer a revolução proletária, mas tornou-se, com o passar do tempo, um ritual regado, sem substância e sentido. Ele afirma que este abuso de autocrítica levou a uma cultura de conformidade e obediência, onde as pessoas estão mais concentradas em evitar críticas do que em autoflexias genuínas e crescimento. O livro começa por considerar as origens da autocrítica dentro do movimento bolchevique, construindo suas raízes para os primeiros tempos das atividades revolucionárias na Rússia. Zinoviev ressalta que a autocrítica já foi um componente vital para o desenvolvimento do partido, contribuindo para o espírito de crescimento revolucionário e progresso.

Il libro «Contro l'autolesionismo» (Contro l'uso scorretto dello slogan autocritico) di Alexander Zinoviev è un lavoro che fa pensare al concetto di autocritica e al suo potenziale per sopravvivere e unirsi in uno Stato in conflitto. L'autore sostiene che l'autocritica, come metodo per educare il personale del partito e della classe operaia, è diventata un'idea fugace e temporanea, piuttosto che un approccio a lungo termine e sostenibile allo sviluppo rivoluzionario. Zinovev sostiene che l'autocritica, come praticato dai bolscevichi, era inizialmente un potente strumento per rafforzare la rivoluzione proletaria, ma nel tempo si è trasformato in un rituale pieno privo di sostanza e significato. Sostiene che questo abuso di autocritica ha portato ad una cultura di conformità e obbedienza, dove le persone sono più concentrate sull'evitare la critica che su una vera e propria autoreferenzialità e crescita. Il libro inizia valutando l'origine dell'autocritica all'interno del movimento bolscevico, erigendo le sue radici ai primi tempi delle attività rivoluzionarie in Russia. Zinovev sottolinea che l'autocritica era un tempo una componente vitale dello sviluppo del partito, promuovendo lo spirito di crescita rivoluzionaria e di progresso.

Das Buch „Gegen die Verunglimpfung der ung der Selbstkritik“ (Gegen den falschen Gebrauch der ung der Selbstkritik) von Alexander nowjew ist eine denkende Arbeit, die sich in den Begriff der Selbstkritik und ihr Potential zum Überleben und zur Vereinigung in einem verfeindeten Staat vertieft. Der Autor argumentiert, dass die Selbstkritik als Methode zur Erziehung der Kader der Partei und der Arbeiterklasse zu einer flüchtigen und vorübergehenden Idee und nicht zu einem langfristigen und nachhaltigen Ansatz für die revolutionäre Entwicklung geworden ist. nowjew argumentiert, dass Selbstkritik, wie sie von den Bolschewiki praktiziert wurde, ursprünglich ein mächtiges Instrument zur Stärkung der proletarischen Revolution war, sich aber im Laufe der Zeit zu einem hohlen Ritual ohne Substanz und nn entwickelte. Er argumentiert, dass dieser Missbrauch von Selbstkritik zu einer Kultur der Konformität und des Gehorsams geführt hat, in der sich die Menschen mehr auf die Vermeidung von Kritik konzentrieren als auf echte Selbstreflexion und Wachstum. Das Buch beginnt mit einer Untersuchung der Ursprünge der Selbstkritik innerhalb der bolschewistischen Bewegung und führt seine Wurzeln auf die frühen Zeiten der revolutionären Tätigkeit in Russland zurück. nowjew betont, dass die Selbstkritik einst ein wesentlicher Bestandteil der Entwicklung der Partei war und zum Geist des revolutionären Wachstums und Fortschritts beitrug.

Książka Aleksandra Zinowijewa „Przeciw wulgarności sloganu samokrytyki” (Przeciw niewłaściwemu wykorzystywaniu sloganu samokrytyki) jest dziełem prowokującym do myślenia, który zagłębia się w koncepcję samokrytyki i jej potencjał do przetrwania i zjednoczenia w wojujący stan. Autor twierdzi, że samokrytyka, jako metoda edukacji kadrów partii i klasy robotniczej, stała się ulotną i przejściową ideą, a nie długoterminowym i zrównoważonym podejściem do rozwoju rewolucyjnego. Zinoviev twierdzi, że samokrytyka, praktykowana przez bolszewików, była początkowo potężnym narzędziem wzmacniania rewolucji proletariackiej, ale z czasem przekształciła się w pusty rytuał pozbawiony istoty i znaczenia. Twierdzi, że to nadużycie samokrytyki doprowadziło do kultury zgodności i posłuszeństwa, gdzie ludzie skupiają się bardziej na unikaniu krytyki niż na prawdziwej refleksji i wzroście. Książka zaczyna się od rozważenia początków samokrytyki w ruchu bolszewickim, budując swoje korzenie do wczesnych dni działalności rewolucyjnej w Rosji. Zinoviev podkreśla, że samokrytyka była niegdyś istotnym elementem rozwoju partii, przyczyniając się do ducha rewolucyjnego wzrostu i postępu.

''

Alexander Zinovyev'in "Özeleştiri Sloganının Bayağılığına Karşı" (Özeleştiri Sloganının Kötüye Kullanımına Karşı) adlı kitabı, özeleştiri kavramını ve onun savaşan bir devlette hayatta kalma ve birleşme potansiyelini inceleyen düşündürücü bir çalışmadır. Yazar, parti kadrolarını ve işçi sınıfını eğitmenin bir yöntemi olarak özeleştirinin, devrimci gelişmeye uzun vadeli ve sürdürülebilir bir yaklaşım değil, geçici ve geçici bir fikir haline geldiğini savunuyor. Zinovyev, Bolşevikler tarafından uygulandığı şekliyle özeleştirinin başlangıçta proleter devrimi güçlendirmek için güçlü bir araç olduğunu, ancak zamanla özden ve anlamdan yoksun içi boş bir ritüele dönüştüğünü savunuyor. Bu özeleştirinin kötüye kullanılmasının, insanların gerçek kendini yansıtma ve büyümeden ziyade eleştiriden kaçınmaya odaklandığı bir uygunluk ve itaat kültürüne yol açtığını savunuyor. Kitap, Bolşevik hareket içindeki özeleştirinin kökenlerini ele alarak, köklerini Rusya'daki devrimci faaliyetin ilk günlerine dayandırarak başlıyor. Zinovyev, özeleştirinin bir zamanlar partinin gelişiminin hayati bir bileşeni olduğunu ve devrimci büyüme ve ilerleme ruhuna katkıda bulunduğunu vurguluyor.

كتاب ألكسندر زينوفييف «ضد ابتذال شعار النقد الذاتي» (ضد إساءة استخدام شعار النقد الذاتي) هو عمل مثير للتفكير يتعمق في مفهوم النقد الذاتي وإمكاناته للبقاء والتوحيد في دولة متحاربة. ويقول المؤلف إن النقد الذاتي، كوسيلة لتثقيف كوادر الحزب والطبقة العاملة، أصبح فكرة عابرة وعابرة، وليس نهجًا طويل الأجل ومستدامًا للتنمية الثورية. يجادل زينوفييف بأن النقد الذاتي، كما مارسه البلاشفة، كان في البداية أداة قوية لتعزيز الثورة البروليتارية، ولكن بمرور الوقت تحول إلى طقوس جوفاء خالية من الجوهر والمعنى. يجادل بأن إساءة استخدام النقد الذاتي هذه أدت إلى ثقافة الامتثال والطاعة، حيث يركز الناس على تجنب النقد أكثر من التركيز على التفكير الذاتي الحقيقي والنمو. يبدأ الكتاب بالنظر في أصول النقد الذاتي داخل الحركة البلشفية، وبناء جذوره إلى الأيام الأولى للنشاط الثوري في روسيا. يؤكد زينوفييف أن النقد الذاتي كان في يوم من الأيام مكونًا حيويًا لتطور الحزب، مما ساهم في روح النمو الثوري والتقدم.